تفاوت کوین و توکن در ارزهای دیجیتال چیست؟

کوین – Coin و توکن – Token در ارزهای دیجیتال و بلاک چین دارای تفاوت های اساسی هستند. در این نوشته به زبان ساده تفاوت‌های آن‌ها را بیان می‌کنیم.

تفاوت بین کوین (بیت کوین و اتریوم و…) و توکن موضوعی است که برای افراد تازه‌وارد به حوزه ارزهای دیجیتال و بلاک چین عموما گیج‌کننده است. گاهی می‌بینیم که افراد از کلمه Token استفاده می‌کنند در حالی که Coin مدنظرشان است و برعکس. به هرحال تفاوت‌های بزرگ و اساسی بین این دو مفهوم وجود دارد که در این نوشته به بیان آن ها خواهیم پرداخت.

تفاوت کوین و توکن چیست؟

کوین و توکن دو مفهوم متفاوت هستند. در واقع ارزهای دیجیتال موجود در بازار یا از نوع توکن هستند و یا از نوع کوین. برای درک بهتر این موضوع، بهتر است که به تعریف کامل این دو اصلاح بپردازیم.

تعریف کوین

دیجیتال کوین (Digital Coin) که به اختصار کوین نامیده می‌شود، یک دارایی دیجیتال است که به شبکه بلاک چین خود تعلق دارد. در واقع هر کوین جزئی از شبکه Blockchain خود است. اجازه بدهید با ذکر یک مثال موضوع را روشن‌تر کنیم. به این کوین‌ ها توجه کنید: بیت کوین، اتر و لایت کوین. هر کدام از این کوین‌ها بر روی شبکه بلاک چین خود زیست می‌کنند.

ارز دیجیتال بیت کوین بر روی شبکه بلاک چین بیت کوین فعالیت می‌کند. ارز دیجیتال اتر (همان اتریوم) بر روی شبکه اتریوم فعالیت می‌کند (اتریوم نام شبکه بلاک چین است نه اسم یک ارز دیجیتال، این یک اشتباه مصطلح در بین فعالان حوزه ارزهای دیجیتال است، “اتر” کوین شبکه بلاک چین اتریوم است). نئو نیز ارز دیجیتال شبکه نئو می‌باشد. اما در مورد توکن ها اینچنین نیست و در قسمت بعدی به شرح آن خواهیم پرداخت.

معاملات یک ارز دیجیتال از یک شخص به فردی دیگر قابل انجام است. همه می‌دانیم که به‌طور فیزیکی کوینی بین افراد جابه‌جا نمی‌شود و تمامی کوین‌ ها به عنوان داده بر روی یک پایگاه داده گسترده قرار دارند. این پایگاه داده (یا بلاک چین) همه تراکنش‌ها را نگهداری می‌کند و این تراکنش‌ها توسط کامپیوترها در سرتاسر دنیا کنترل و تایید می‌شوند.

کاربرد کوین چیست؟

دیجیتال کوین یا کوین عموما همان کاربرد پول در دنیای واقعی را دارند. کوین‌ها (بیت کوین، لایت کوین، مونرو و …) همانند پول موجود در کیف و یا حساب بانکی‌تان است. برخی از دیجیتال کوین‌ها تنها به عنوان پول قابل استفاده هستند و کاربرد دیگری ندارند. در مورد توکن ها چنین نیست. حتما کوین‌های “Cash only” را شنیده‌اید. به کوین‌ هایی که تنها به عنوان پول قابل استفاده هستند، این صفت را نسبت می‌دهند. اما از موارد استفاده از کوین‌ ها می‌توان به:

1.انتقال پول (از آنها برای دارایی قابل ارزش استفاده کنیم)

2.سرمایه یا دارایی ( می‌توان آنها را به هدف سرمایه‌گذاری نگهداری کرد، مثل طلا)

اجازه دهید با ذکر مثالی موارد استفاده از کوین‌ها را روشن‌تر کنیم :

شما از بیت کوین (به عنوان یک دیجیتال کوین) می‌توانید برای پرداخت کالاها و خدمات در اینترنت و در بسیاری از مکان‌های دنیای واقعی نیز استفاده کنید (در بسیاری از کشورها شما در ازای پرداخت بیت کوین می‌توانید خرید خانه و خودرو و سایر موارد را انجام دهید). همچنین می‌توانید پس از خرید بیت کوین، آن را نگه دارید تا در آینده و با بالا رفتن ارزش آن، از تفاوت قیمت خرید و فروشتان سود ببرید.

به جز استفاده از بیت کوین به عنوان یک ابزار مالی، این ارز دیجیتال استفاده دیگری نخواهد داشت. شما نمی‌توانید صرفا با نگهداری بیت کوین، بیت کوین‌های بیشتری را بدست آورید (مثل خریداری سهام شرکت که در پایان هر سال به ازای تعداد سهامتان به شما سود تعلق خواهد گرفت و یا مثل نگهداری ارز دیجیتال نئو، که به ازای نگهداری آن، شما ارز دیجیتال دیگری به اسم Gas دریافت خواهید کرد). بیت کوین تنها موارد استفاده به عنوان یک پول دیجیتال را داراست و به جز این هیچ کارایی دیگری ندارد.

با این‌ حال ارزهای دیجیتال دیگری همچون اتر و نئو و دش به جز استفاده به عنوان پول، کاربردهای بیشتری نیز دارند. در زیر بخشی از ویژگی‌های آنها را نشان داده‌ایم:

ایجاد توکن: اتر به عنوان سوخت تراکنش‌ها در شبکه اتریوم مورد استفاده قرار می‌گیرد. توکن‌ ها می‌توانند بر روی شبکه اتریوم ایجاد شوند، اما برای انجام یک تراکنش و ارسال یک توکن، به کوین اتر نیاز خواهیم داشت.

دریافت سود: شما با نگهداری کوین نئو در کیف پول خود، سود دریافت خواهید کرد. این سود، Gas نام دارد (در زمان نگارش این مقاله قیمت هر واحد Gas بیشتر از 1 دلار می‌باشد). همانند اتریوم، توکن ها بر روی شبکه نئو نیز ایجاد می‌شوند. شما وقتی یک توکن را بر روی شبکه نئو ایجاد کنید، برای ارسال یک تراکنش و پرداخت کارمزد آن، بایستی Gas پرداخت کنید.

حق رای: با نگهداری کوین دش (Dash) می‌توان در تصمیمات مهم برای شبکه دش شرکت کرد و هرکس در کیف پول خود دش نگهداری کند، در تصمیمات مهم شبکه، حق رای خواهد داشت.

اگر ایده و نظری برای توسعه شبکه دش ارائه شود، افرادی که به مقدار کافی دش در والت یا کیف پول ارز دیجیتال خود نگهداری کنند، حق رای داشته و می‌توانند در تصمیمات برای توسعه شبکه، نظر خود را اعمال کنند. این ویژگی، به نگهداران دش این امکان را می‌دهد که در مسیر تکامل شبکه دش، مشارکت داشته باشند.

پیش از پرداختن به معرفی توکن ،به طور کلی در ذهن داشته باشید که هر کوین که در بازار مشاهده می‌کنید، شبکه بلاک چین مخصوص به خود را دارد و هر شبکه بلاک چین نیز کوین مخصوص به خود را دارد. این کوین ، منحصر به‌ فرد است. هیچ شبکه بلاک چینی دو کوین نخواهد داشت و همچنین هیچ کوینی به دو شبکه بلاک چین متعلق نخواهد بود، بلکه این نسبت یگانه و منحصر به‌ فرد است. کوین مثل ساختمان و اسکلت یک بلاک چین است در حالی‌که توکن‌ها مثل دفاتری هستند که ممکن است در ساختمان بیایند و بروند. به علت پیچیدگی و سختی ایجاد یک شبکه بلاک چین جدید، در سال‌های اخیر تعداد توکن‌ها بسیار بیشتر از کوین‌ها می‌باشد. برای ساخت یک کوین ابتدا بایستی شبکه بلاک چین آن ایجاد شود. سپس بایستی برای حفظ امنیت و تایید شبکه به دنبال ماینرها باشید. همچنین لازم است شبکه استحکام کافی در برابر حملات مختلف از جمله هک شدن را داشته باشد.

تعریف توکن

توکن‌ ها نیز گاهی اوقات دیجیتال کوین نامیده می‌شوند. این نامگذاری اشتباه است. بین توکن و کوین تفاوت‌های اساسی وجود دارد. توکن‌ ها بر روی یک شبکه بلاک چین که از قبل وجود دارد، ایجاد می‌شوند. در واقع به لطف قراردهای هوشمند، بسیاری از توکن ها بر روی شبکه اتریوم ساخته می‌شوند. توکن هایی که بر روی این پلتفرم ایجاد می‌شوند به توکن  ERC20 مشهور هستند. با این حال، نئو ، Waves و Lisk نیز همانند اتریوم، قابلیت میزبانی توکن‌ها را دارند. برای مثال توکن هایی که بر روی پلتفرم نئو ایجاد می‌شوند به توکن های NEP-5 مشهور می‌باشند.

هر فردی می‌تواند توکن مورد نظر خود را بر روی یکی از این پلتفرم‌ها بوجود آورد. اگر کمی موضوع برایتان گیج‌کننده شده است، در زیر نحوه ساخت یک توکن را توضیح خواهیم داد.

توکن چطور ساخته می‌شود؟

ایجاد یک توکن جدید برای افرادی که آشنایی کافی با کدنویسی دارند و برای توسعه‌دهندگان، کار دشواری نخواهد بود. در این بخش ارائه مباحث فنی مورد نظر ما نیست. لذا با ذکر یک مثال کاربردی، بحث را جلو می‌بریم. فرض کنید شما قصد دارید توکن مورد نظر خود را بر روی شبکه اتریوم ایجاد کنید. شما باید مقداری کوین اتریوم را به ماینرهای شبکه بدهید تا تولد توکن شما را تایید کنند. همچنین توجه داشته باشید که شما برای تمامی تراکنش‌های توکن خود بایستی به شبکه کارمزد پرداخت کنید. چون توکن شما بر روی شبکه اتریوم ایجاد شده، کارمزد تراکنش‌ها را بایستی به اتریوم پرداخت کنید. بنابراین، برای انتقال توکن خود، از یک فرد به فرد دیگر و یا انتقال آن از اپلیکیشن خود به کاربری که از اپلیکیشن شما استفاده خواهد کرد، شما بایستی اتر پرداخت کنید.

برای مثال، Musicoin یک توکن است که به کاربران اجازه دسترسی به قسمت‌های مختلف به پلتفرم Musicoin را می‌دهد. پلتفرمی که برای تماشای ویدئو‌موزیک یا شنیدن موزیک ایجاد شده است. شما برای استفاده از این پلتفرم نیاز به پرداخت Musicoin هستید. مثال دیگر، صرافی بایننس – Binance توکن مخصوص به خود یعنی BNB را دارد. شما با خریداری توکن بایننس می‌توانید کارمزد تریدهای خود را کاهش دهید.

مزیت ایجاد توکن

ایجاد یک شبکه بلاک چین، بسیار زمانبر و نیاز به صرف انرژی زیادی خواهد داشت. توسعه‌دهندگان، به‌جای صرف زمان خود برای ایجاد یک شبکه بلاک چین، تا از طریق آن بتوانند کوین خود را داشته باشند، می‌توانند این زمان و هزینه را ذخیره کرده و تنها زمان خود را به ایجاد یک توکن بر روی شبکه بلاک چین موجود (مثل اتریوم و نئو) گذاشته و از منافع آن بهره ببرند.

صرفه‌جویی در زمان و انرژی تنها مزیت توکن نسبت به کوین نیست. اگر آنها به جای ایجاد توکن بخواهند شبکه بلاک چین و کوین خود را داشته باشند، باید ماینرهایی را بیابند و آنها را متقاعد کنند تا تایید تراکنش‌های شبکه بلاک چین را انجام دهند. برای ایجاد یک شبکه بلاک چین امن، نیاز به تعداد بسیار زیادی ماینر داریم تا از حملات احتمالی (هک) جلوگیری کنند. آنها برای این‌کار دو راه بیشتر نخواهند داشت. یا تعداد زیادی کامپیوتر را فراهم کرده تا آنها عمل تایید تراکنش‌ها را انجام دهند که این‌کار ایرادات بسیاری دارد (مهمترینش این است که شبکه بلاک چین موجود یک شبکه متمرکز خواهد بود). این کار زمان و هزینه بسیار زیادی می‌طلبد.